impudens

impŭdens ( inp- ), entis, adj. [2. in-pudens], without shame, shameless, impudent (freq. and class.; cf.:

impudicus, inverecundus): probus improbum (fraudasse dicatur), pudens impudentem, etc.,

Cic. Rosc. Com. 7, 21: arioli, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132 (Trag. v. 356 Vahl.):

statuite exemplum impudenti, date pudori praemium,

Plaut. Rud. 3, 2, 6; id. Men. 5, 1, 10:

quid illac impudente audacius?

id. Am. 2, 2, 186:

ut cum impudens fuisset in facto, tum impudentior videretur, si negaret,

Cic. Verr. 2, 2, 78, § 191; id. Fam. 5, 12, 3:

impudens liqui patrios Penates, Impudens Qrcum moror,

Hor. C. 3, 27, 49 sq. — Transf., of things:

o hominis impudentem audaciam!

Plaut. Men. 5, 1, 13; Ter. Heaut. 2, 3, 72:

cum aspicias, os inpudens videtur,

id. Eun. 5, 1, 22; 3, 5, 49:

mendacium!

Cic. Clu. 60, 168:

actio,

Quint. 11, 1, 29:

te quidem edepol nihil est impudentius,

Plaut. As. 3, 1, 39:

impudentissima oratio,

Ter. And. 4, 1, 10: impudentissimum nomen, Cic. Fragm. ap. Non. 327, 6:

ante Bibuli impudentissimas litteras,

id. Att. 7, 2, 6.— Adv.: impŭdenter, shamelessly, impudently:

nimio haec impudenter negas,

Plaut. Men. 5, 2, 69; id. Rud. 4, 3, 38; Ter. And. 4, 4, 16; Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; id. Lael. 22, 82; id. Fam. 5, 12, 2 al.— Comp.: batuit, impudenter (dicitur);

depsit, multo impudentius,

Cic. Fam. 9, 22, 4.— Sup.:

ut homo impudentissime mentiretur,

Cic. Verr. 2, 4, 7, § 16.